De groene burgemeester wilde eigenlijk een waar wonder van vervoersbeleid creëren. "Autovrij" betekende "geen auto te veel" in de stad. Hij wilde het aantal rijstroken verminderen, parkeerplaatsen in de binnenstad vrijwel afschaffen en zich richten op lopen en fietsen. De SPD heeft nu de knoop doorgehakt en de coalitie met de Groenen opgezegd. Ze willen zich richten op "laag autogebruik". Dit lijkt meer op een parafrase voor "doorgaan met de status quo".
De rood-groene coalitie in Hannover heeft gefaald. De groene burgemeester Belit Onay wilde de binnenstad van Hannover vanaf 2020 autovrij maken. Hij wilde parkeergarages en verkeerslichten afschaffen om het voor mensen makkelijker te maken om te lopen en te fietsen. Zijn coalitiepartner, de SPD, stond echter kritisch tegenover dit plan. Zij gaven de voorkeur aan een 'autoluw' centrum in plaats van een autovrij centrum en klaagden dat ze te laat op de hoogte waren gesteld van de plannen van de Groenen. Als gevolg daarvan trok de SPD de stekker eruit en zegde de coalitie op.
Deze mislukking benadrukt de moeilijkheden op weg naar een milieuvriendelijk vervoersbeleid. De invoering van milieuzones en nulemissiezones is een belangrijke stap in de vermindering van de CO2-uitstoot in steden en de verbetering van de luchtkwaliteit. Deze maatregelen zijn niet alleen noodzakelijk vanuit milieuoogpunt, maar ook vanuit gezondheidsperspectief. Luchtvervuiling vormt een ernstige bedreiging voor de gezondheid van stadsbewoners.
De roep om autovrije stadscentra is een ambitieus doel, dat echter op veel weerstand stuit. Soortgelijke initiatieven zijn niet alleen in Hannover mislukt, maar ook in andere steden zoals Berlijn. Het ontbreekt vaak aan de nodige politieke steun en een brede sociale consensus.
In tijden van klimaatverandering moeten we onze mobiliteit echter dringend heroverwegen. We moeten onze afhankelijkheid van auto's verminderen om onze CO2-uitstoot te verminderen en we moeten nu anders gaan denken om toekomstige generaties te beschermen. We moeten ons niet alleen richten op particulier vervoer, maar ook op openbaar vervoer en de infrastructuur voor voetgangers en fietsers.
Het is jammer dat politici vaak traag reageren op deze uitdagingen. Het verbreken van de rood-groene coalitie in Hannover toont aan dat er een gebrek aan moed en vastberadenheid is om de nodige veranderingen door te voeren. Het is duidelijk dat verandering niet van de ene dag op de andere kan plaatsvinden. Maar zonder een duidelijke visie en de politieke wil om die te realiseren, zullen we niet in staat zijn om de nodige stappen te zetten om klimaatverandering tegen te gaan. De moed van politici houdt ook in dat ze met de bevolking moeten communiceren om de kansen te benadrukken en een verandering in het denken teweeg te brengen in het autominnende Duitsland.
Andere Europese landen hebben keer op keer laten zien dat moeilijke beslissingen succesvol kunnen zijn zonder consensus. Dit was bijvoorbeeld het geval bij de invoering van de tolheffing in Stockholm of de bouw van de superblokken in Barcelona. Het is duidelijk dat veel Duitsers zich hun steden niet zonder auto's kunnen voorstellen. Ze zien de voordelen van groene, rustige en veilige straten niet in als ze er geen ervaring mee hebben. En ze zijn bang om hun vrijheid te verliezen door de beperkingen van het autoverkeer.
Maar zo komen we nergens. We hebben beslissingen nodig om eindelijk een ommekeer teweeg te brengen. Het is tijd dat politici de vervoersrevolutie serieus nemen en doortastende beslissingen nemen om onze steden leefbaarder en gezonder te maken. Het einde van de coalitie in Hannover zou een wake-up call moeten zijn voor politici om eindelijk doortastende maatregelen te nemen voor klimaatbescherming en duurzame mobiliteit.